Een jaar nadat ik in Helmond met de Frettenkliniek van start ging, bezocht ik het “International Ferret Symposium” in Las Vegas. Dat symposium werd georganiseerd door frettenliefhebbers. Bekende mensen uit de Amerikaanse en Canadese frettengemeenschap die onder andere actief waren in frettenorganisaties  (zoals Linda Iroff, Randy Belair, Judy Cooke) of opvangcentra voor fretten (zoals Troy Lynn Eckhart), de Ferret Mailing List hadden opgericht (Bill Gruber) en dierenarts Shelby Kimura.

Het was winter 2002, maar in Las Vegas was het heerlijk warm. Ik weet nog dat ik het allemaal heel spannend vond omdat ik alleen was, niemand kende en de enige deelnemer uit Europa was. Las Vegas, de stad zelf, was overweldigend. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Al die prachtige gebouwen, grote fonteinen, bijzondere shows en de gigantische bloemstukken in het chique hotel Belvedère, die heerlijk geurden. In een van de prachtige winkels zag ik een sierlijk paardenhoofd gemaakt van glas, het werd van binnenuit verlicht. Het kostte 20.000 dollar…en ik vond het mooi.. Kortom, de stad maakte veel indruk op mij. Ik had verwacht dat ik het helemaal niets zou vinden omdat ik niet van die overdadigheid, het gokken en het neonlicht hou. Maar tussen al die opsmuk zag ik heel veel schoonheid.

Het Ferretsymposium werd in een grote zaal van mijn hotel gehouden. Er waren zeker 200 tot 300 deelnemers. De mensen waren zeker heel vriendelijk voor me maar het bleef bij oppervlakkig contact. Typisch Amerikaans. Het was niet erg, ik ging mijn eigen gang. Ik luisterde naar de sprekers. Verwonderde me over de bezieling van de sprekers en de deelnemers. Was verbaasd over de medische kennis die fretteneigenaren hadden en hun gretigheid naar nieuwe kennis. Later begreep ik waarom dat zo was. In Amerika zijn de afstanden naar een dierenarts die iets van fretten af weet zo groot, dat veel liefhebbers zich de medische kennis eigen hebben gemaakt en vervolgens proberen met hun plaatselijke dierenarts tot een soort van oplossing te komen als hun fretje ziek wordt. In Amerika is het niet vreemd als een eigenaar met het vliegtuig reist naar een frettendierenarts.

Onverwacht hoog was het niveau van de sprekers. Ik heb er veel praktische kennis opgedaan. Ik had eerder wel internationale lezingen bezocht over fretten-diergeneeskunde, maar deze gingen steeds over de wetenschappelijk verantwoorde en uitgezochte zaken die voor mij “oude koek” waren. Op dit symposium, dat niet aan banden werd gelegd door een wetenschappelijke commissie, konden de sprekers vrijuit praten over hun praktische ervaringen. Over hoe zij dachten dat de vork in de steel zat, ook als was dat misschien niet wetenschappelijk bewezen. Bruce Williams  een patholoog die veel heeft betekend voor de internationale frettenwereld sprak hier, maar ook diverse gerenommeerde dierenartsen en Bob Church. Ik hoorde over de problemen in de ferret-shelters (frettenopvangen), maar ook over de enorme toewijding van de mensen die daar werkten. Sinds ik deze mensen heb horen praten, heb ik een groot respect gekregen voor alle opvangen. Mensen die dit werk doen, steken hier gigantisch veel tijd, energie en liefde in.

Terug naar huis. En weer naar Amerika!

Met een rugzak vol aan nieuwe informatie ben ik naar huis gegaan en ik merkte dat ik de informatie goed kon gebruiken in de Frettenkliniek. Niet lang daarna werd ik tot mijn grote vreugde door de commissie gevraagd of ik op het volgende symposium zelf een lezing wilde houden. Over de ziekten die in Europa bij fretten voorkwamen. Met Stephenie Baas, destijds voorzitster van “Stichting de Fret”, ben ik in 2003 naar Atlanta gereisd. Stephenie was erg enthousiast geworden door mijn verhalen. Samen hebben we daar een heerlijke tijd gehad. We voelden ons gewaardeerd en legden veel internationale contacten. Ik herinner me nog goed de verbazing bij mijn Amerikaanse collega’s toen ik in mijn lezing liet zien dat wij in Europa precies dezelfde problemen hadden met onze fretten. Er heerste in Amerika de veronderstelling dat veel van de medische problemen kwamen doordat bijna alle huisdierfretten werden gefokt in de grote fokkerijen van de Marshall Farms, alwaar ze op zeer jonge leeftijd werden gecastreerd en ontklierd. 

Enthousiasme in Nederland

Het enthousiasme van Stephenie en mij moest wel een gevolg hebben. Dit uitte zich in 2003 in de oprichting van een frettensymposium-commissie in Nederland. Nanja Kroon werd erbij gevraagd en met zijn drieën hebben we in de collegezaal op de Universiteit te Utrecht het eerste symposium georganiseerd. Stichting de Fret heeft financieel garant gestaan en ons op alle mogelijke manieren bijgestaan en gesteund. Het werd een geweldig succes. Er volgde een tweede en een derde symposium met Birgit van der Laan als perfecte aanvulling in de symposiumcommissie.

Het doel van de symposia is altijd tweeledig geweest: Als eerste het overbrengen van (nieuwe) informatie aan iedereen die met fretten te maken heeft of er in is geïnteresseerd. Als tweede het samenbrengen en het bevorderen van het contact tussen de diverse verenigingen en organisaties. Immers samen kunnen we meer en komen we verder!